|
Προστασία Δανείου
|
|
 |
|
Είναι γεγονός ότι στα μέσα της δεκαετίας του 1990, παρατηρήθηκε μια έντονη στροφή των Τραπεζών προς τη λιανική στεγαστική πίστη. Σε μια εποχή που ο πληθωρισμός 'έτρεχε' με διψήφιο ποσοστό και την ενταξιακή μας πορεία προς την Ευρωπαϊκή νομισματική ένωση προ των πυλών, οι δανειακές συμβάσεις με κυμαινόμενο επιτόκιο φάνταζαν ως ευκαιρία. Η θετική ψυχολογία απέναντι στην πολλά υποσχόμενη οικονομική ανάπτυξη, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η αγορά μιας κατοικίας κινείτο σε ανεκτά επίπεδα, έφερνε πιο κοντά το όνειρο να αποκτήσει κάποιος το δικό του 'κεραμίδι'.
Νέα λοιπόν δεδομένα, που με τη σειρά τους δημιουργούσαν νέες δεσμεύσεις. Η καταβολή της τοκοχρεολυτικής δόσης στον εκάστοτε συμφωνημένο χρόνο, αποτελούσε πλέον μια μακρόχρονη υποχρέωση. Με δεδομένη τη βούληση του δανειολήπτη για την πιστή τήρηση της συμβατικής του υποχρέωσης, ποιος θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι για τα επόμενα 15, 20 ή ακόμη και 30 χρόνια της διάρκειας του δανείου θα είναι συνεπής, 'βρέξει-χιονίσει';
Η πιθανότητα να συμβεί ένα σοβαρό πρόβλημα στην υγεία του, μπορεί για τον ίδιο να είναι ένας αστάθμητος παράγοντας. Όπως άλλωστε και άλλοι. Κι όμως. Η ασφαλιστική αγορά παίρνει αυτό τον αστάθμητο παράγοντα και αφού τον αναλύσει, τον μετατρέπει σε ασφαλίσιμη ύλη. Οικονομικό κίνδυνο δηλαδή, τον οποίο και αναλαμβάνει έναντι συγκεκριμένου κόστους.
Αυτό σημαίνει ότι ο δανειολήπτης έχει αγοράσει την ηρεμία του, πως αν συμβεί μια τέτοια περίπτωση, η Ασφαλιστική Εταιρία θα καταβάλλει το υπόλοιπο του δανείου στην Τράπεζα και το σπίτι πλέον, καθαρό από βάρη, θα μείνει στην οικογένεια. Έτσι λοιπόν θα μπορεί να συνεχίσει τη ζωή της, μέσα στην ασφάλεια και την θαλπωρή του.
Άλλωστε αυτός δεν ήταν και ο λόγος που πραγματοποιήθηκε η αγορά του ακινήτου;